زکیه عبداللهیان، پژوهشگر علوم سیاسی و روابط بین‌الملل و فعال حوزه زنان در یادداشتی نوشت: با آغاز دور جدید گفت‌وگوهای غیرمستقیم میان جمهوری اسلامی ایران و ایالات متحده در عمان، مسئله «مذاکره» مجدداً به یکی از موضوعات محوری در سپهر سیاسی کشور تبدیل شده است؛ موضوعی که سابقه آن در حافظه راهبردی ملت، سرشار از فراز و فرود، عبرت‌ها، و تجربه‌هایی گاه تلخ و گاه راهگشا است.
در این میان، نقش مجلس شورای اسلامی – به‌عنوان رکن مهم قانون‌گذاری و نهاد ناظر بر دولت – در شکل‌دهی به افکار عمومی، جهت‌دهی به سیاست خارجی، و صیانت از منافع ملی، حیاتی و تأثیرگذار است. نحوه مواجهه نمایندگان با موضوع مذاکره، شاخصی مهم در سنجش بلوغ سیاسی و درک راهبردی آنان از مسائل کلان ملی محسوب می‌شود.
عقلانیت انقلابی؛ راه عبور از دوگانه‌های کاذب
سال‌هاست سیاست خارجی کشور در دام دوگانه‌ای مخرب گرفتار است: از یک‌سو نفی مطلق گفت‌وگو، و از سوی دیگر، خوش‌بینی افراطی به نتایج آن. تجربه جمهوری اسلامی از مقاطع کلیدی چون پذیرش قطعنامه ۵۹۸، مذاکرات سعدآباد، برجام، و خروج آمریکا از آن، نشان داده است که هیچ‌یک از این رویکردهای تک‌بعدی، تأمین‌کننده منافع ملی نبوده‌اند.
رهبر معظم انقلاب با تأکید بر سه اصل عزت، حکمت و مصلحت، چارچوبی متوازن برای سیاست خارجی ترسیم کرده‌اند؛ چارچوبی که در آن مذاکره نه یک تابو است و نه نوشدارو، بلکه ابزاری است در خدمت منافع ملت، مشروط به آنکه عزت و استقلال کشور قربانی آن نشود.
مسئولیت نخبگان قانون‌گذار در مدیریت گفتمان مذاکره
اظهارنظرهای مختلف اخیر از سوی نمایندگان – از انتقادات صریح گرفته تا حمایت‌های مشروط – نشان از تنوع دیدگاه‌ها در مجلس دارد؛ امری طبیعی و حتی مطلوب، به‌شرط آنکه در چارچوب عقلانیت سیاسی و انسجام ملی مدیریت شود.
در شرایط حساس کنونی، بیش از هر زمان، ضرورت دارد که مجلس یک منظومه رفتاری روشن و متوازن در قبال مذاکره ارائه دهد؛ منظومه‌ای که برای افکار عمومی داخلی، پیام انسجام و اقتدار و برای طرف مقابل، سیگنال صلابت در اصول و آمادگی برای گفت‌وگو از موضع قدرت را مخابره کند.
نماینده انقلابی نه با تضعیف تیم مذاکره‌کننده در رسانه‌ها، و نه با ساده‌سازی مسائل پیچیده سیاست خارجی، بلکه با پشتیبانی دقیق و نقد سازنده، نقش خود را ایفا می‌کند.
بی‌اعتمادی مستند، نه محصول توهم
تجربه شکست‌خورده برجام و خروج یک‌جانبه دولت ترامپ، بی‌اعتمادی به آمریکا را از سطح تحلیل سیاسی به سطح یک اصل واقع‌گرایانه ارتقا داده است. این بی‌اعتمادی صرفاً تجربه ایران نیست؛ بلکه دیگر کشورها نیز در تعامل با ایالات متحده، هزینه رفتارهای غیرقابل‌اعتماد آن را پرداخته‌اند.
بنابراین، مشروعیت و اثربخشی هرگونه مذاکره، در گرو وجود پشتوانه بازدارنده، انسجام داخلی و هوشمندی رسانه‌ای است. در این میان، نقش مجلس به‌عنوان نهاد ناظر، در تقویت این پشتوانه، بسیار مهم و اثرگذار است.
صدای واحد، موضع روشن، رفتار مسئولانه
مذاکره نه نشانه ضعف است و نه به‌تنهایی ضامن موفقیت. اهمیت آن در نحوه مواجهه نخبگان و نمایندگان با مسئله نهفته است. هرگونه پیام متناقض، تخریب افکار عمومی یا بزرگ‌نمایی دستاوردهای احتمالی، صرفاً به تضعیف موقعیت دیپلماتیک کشور خواهد انجامید.
مجلس شورای اسلامی در این مقطع، وظیفه دارد بر اساس تجربه تاریخی، منویات رهبری، و مسئولیت‌پذیری ملی، صدایی واحد از مذاکره‌ای عزتمندانه، با ضمانت روشن و در چارچوب اصول نظام به جهان مخابره کند.
این رویکرد، نه فقط تجلی عقلانیت انقلابی، بلکه گامی مهم در نهادینه‌سازی حکمرانی راهبردی در نهاد قانون‌گذار کشور است./پایان پیام
ارسال دیدگاه
نظرات ارسال شده توسط شما، پس از تایید توسط مدیران سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی تهمت یا افترا باشد منتشر نخواهد شد.
نظراتی که به غیر از زبان فارسی یا غیر مرتبط با خبر باشد منتشر نخواهد شد.